Sep 3, 2009

First Impressions...


“For the first time since I had been in Barcelona [during the Civil War ] I went to have a look at the cathedral—a modern cathedral, and one of the most hideous buildings in the world. It had four crenellated spires exactly the shape of hock bottles. Unlike most of the churches in Barcelona it was not damaged during the revolution—it was spared because of its 'artistic value', people said. I think the Anarchists showed bad taste in not blowing it up when they had the chance, though they did hang a red and black banner between its spires.”


George Orwell, Homage to Catalonia, London, Penguin Books, 1962, pp. 179-180


“Shortly after entering Barcelona, four grotesque steeples appeared before me. Their peaks seemed to domineer over the city shining with gold. I was struck with a sense of conviction. As I approached, the holes pierced in those four tense conical structures, just like a tremendously appealing demonic whisper, clutched me with force. What I was looking at was Gaudi's last masterpiece Sagrada Familia.”

Hiroshi Teshigahara, 1959


And completely unfairly, favouring the second opinion:




An excerpt from Teshigahara’s 1984 documentary “Antonio Gaudi”.

(music, sound effects: Toru Takemitsu, Kurodo Mouri, Shinji Hori).


Hiroshi Teshigahara official site

Antonio Gaudi

La Sagrada Familia

3 comments:

Lapsus digiti said...

Χαίρετε! Όμορφη η ανάρτησή σας.

Ένας φίλος που πήγε στη Βαρκελόνη μας πληροφόρησε για μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση, που μπορούμε να παρακολουθήσουμε online:

http://www.cccb.org/elsegledeljazz/

Και κάτι απ' τον αγαπημένο μας Ενρίκε Βίλα - Μάτας ("Το κάθετο ταξίδι", Καστανιώτης, σελ. 30):

"Την προηγούμενη, στον κύκλο του κλαμπ, ο φίλος του ο Τεράδες του είχε πει κάτι που τον είχε επηρεάσει βαθιά, του είχε πει ότι, όσο δεν θα του περνούσε απ' το μυαλό να επισκεφθεί πόλεις στις οποίες δεν είχε πάει ποτέ πριν, θα διατηρούνταν στη ζωή. Ο Τεράδες έλεγε μερικές φορές τέτοιου είδους πράγματα απλώς για να θαμπώσει τα μέλη του κύκλου με την αναγνωρισμένη του κλίση για παράξενες και ευφυείς φράσεις, κάποιες φορές όμως δεν υπήρχε τίποτα το αβάσιμο στις προβλέψεις του, ήταν ο βασιλιά της διαίσθησης, μιας διαίσθησης που στη συνέχεια εκπληρωνόταν".

begemot said...

@ Lapsus digiti
Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια! (λυπάμαι που δεν μπόρεσα να σας απαντήσω συντομότερα).

H online έκθεση στην οποία μας παραπέμπει το link σας είναι εντυπωσιακή, κάτι το οποίο πραγματικά αξίζει να δει κάποιος. Ευχαριστούμε!

Υ.Γ. Διαβάζοντας το απόσπασμα που παραθέτετε, δεν μπόρεσα παρά να σκεφτώ οτι, αν η πρόβλεψη του καλού Τεράδες, με κάποιον παράδοξο τρόπο, ίσχυε ως μια γενικότητα, μάλλον αυτό θα σήμαινε οτι και ο καλός begemot εχει ακόμα πολλά χρόνια μπροστά του :)

Lapsus digiti said...

@begemot: Μερικές φορές χρειάζεται να είσαι Χιλιανός και να ταξιδέψεις στη Βαρκελώνη για ν' ανακαλύψεις τον Μπουλγκάκοφ από έναν φανατικό, επίσης Χιλιανό, αναγνώστη του (Βλ. Το διήγημα ΧΙΟΝΙ του Ρομπέρτο Μπολάνιο απ' τα Τηλεφωνήματα, Άγρα, ΣΕΛ. 119-142). Άλλες φορές πάλι, χρειάζεται να είσαι Ισπανός, φανατικός αναγνώστης του Χέμινγουεϊ, και επίδοξος συγγραφέας, ένοικος της σοφίτας της Μαργκερίτ Ντυράς για να ανακαλύψεις ότι το δίλημμα Μαλαρμέ ή Ρεμπώ είναι ένα δίλημμα ενδημίας ή αποδημίας προσωποποιημένο!

Αντιγράφουμε ("Το Παρίσι δεν τελειώνει ποτέ, Ενρίκε Βίλα- Μάτας, Καστανιώτης, σελ.83):

"Αλλά στη συνέχεια σκέφτηκα ότι, όσο κι αν μου φαινόταν άνοστη και βαρετή, με συνέφερε περισσότερο να επιλέξω την εκδοχή του Μαλαρμέ, γιατί, αν μες στον ενθουσιασμό τασσόμουν με τις αρχές των αποδημητικών, θα έσπρωχνα τη Μαργκερίτ να με ρωτήσει φιλάρεσκα γιατί διάολο, αφού μου άρεσε τόσο η Αβησσσυνία κι ο Ρεμπώ, δεν έφευγα απ' το Παρίσι ν' αφήσω και τη σοφίτα ελεύθερη (...).
Ήμουν έτοιμος να διαλέξω την εκδοχή του Μαλαρμέ, όταν συγκρατήθηκα αμφιβάλλοντας επικίνδυνα, κι έτσι, αμφιβάλλοντας, έφτασα μέχρι τη σήμερον ημέρα, πράγμα που χαρακτηρίζει περισσότερο τον Μαλαρμέ παρά τον Ρεμπώ, δεδομένου ότι το σπίτι και το γραφείο είναι μέρη ιδανικά για να αμφιβάλλουμε(...)".

Και ο Άλβαρο ντε Κάμπος (Η "Θαλασσινή Ωδή" και άλλα ποιήματα, Εξάντας, σελ. 263):

"Αλλά πρέπει να τακτοποιήσω τη βαλίτσα,/πρέπει αναγκαστικά να τακτοποιήσω τη βαλίτσα,/ τη βαλίτσα./ Δεν μπορώ να πάρω μαζί μου τα πουκάμισα για το/ ενδεχόμενο και τη βαλίτσα για τη λογική./ Ναι, όλη μου τη ζωή έπρεπε να τακτοποιώ τη βαλίτσα μου./ Αλλά, επίσης, όλη μου τη ζωή έμεινα καθισμένος στη γωνία/ με τη στοίβα των πουκαμίσων/ να μηρυκάζω, σαν έναν βόδι που δεν έφτασε στον Άπι, τον προορισμό μου".

Να είστε καλά!